Çocukluktan başladık çocukluktan gidelim madem bugün... İnsanoğlu çocukluk çağında pek saftirik oluyor. Her söylenene inanabiliyor, bir hayal kahramanı belirliyor vs vs... Bir de çocukluk sanrıları var tabi ki. Benimde komik komik inanışlarım vardı.
En basiti tükenmez kalem olayımdır. Adından dolayı asla tükenmeyeceğine inanırdım mürekkepli kalemlerin. Sene 90 lar ilkokul 3 civarındayım. Elimde bir tükenmez sandığım kalem çiziyorum birşeyler. Bir süre sonra kalemim yazmaz ucundan mürekkep damlamaz oldu.
Mumlara mı tutmadım, ters mi çevirmedim, hohladım pohladım yok! Bana mısın demiyor kalemim yazmıyordu. Yanında bu kadar debelenmeme acıyan babamın "bitmiş kızım o zorlama" demesi ile hayallerim yıkıldı ey okur. Düş kırıklığı yaşadım ben.
Oysa hani tükenmezdin sen? Ne çabuk tükendin? Adın tükenmez değil silinmez olsa hiç üzülmezdim oysa. Senin silinmeyen birşey olduğunu masa örtüsünü çizdiğimde annemin fırçası ile anlamıştım pis:(
Ömürler tükeniyor. Kalem ne ki...
YanıtlaSil:))))))))) Nası yorum ama?
gerçekçi bi yaklaşım :) Ben tabi çocuk aklıyla adı tükenmezse kendide tükenmez demiştim:)
YanıtlaSil