Perşembe, Ekim 16

BİTTİ Mİ DERSİN?


yaklaşık 20 yıldır çektiğimiz dün itibari ile inşallah çektiklerimizin bi nebze de olsa biteceği hastalık. Nadirde olsa 33 yaşında yakalandı annem bu hastalığa. Uzun zaman "yok değildir" ile geçti teşhis kısmı. Bu kadar genç bi insanda olmazdı olamazdı... Kesin teşhis konduktan sonra başladı serüvenimiz 10 yaşındaydım. yavaş yavaş ilerleyen bir hastalık parkinson. 

Ne çocukluk, ne gençlik anısı kaldı haliyle anneye dair. Annem hep hasta. Annem hiç yalnız dışarı çıkamazdı. Çocuktum benimle bi yere gidemezdi, beni götüremez bana refakat edemezdi. Ya titrerse? Herkes görürse utanırdı annem. Kabullenemedi yıllarca... sinirsel dedik hep. Anmadık o ismi. Söylersek bize bile kızardı annem.

Evlendim  bu sürede ben. Yapabildiği herşeyi yaptı, üstüne düşeni ama yapamadıkları da vardı. Gelinlik provalarına gelemedi annem. Bi evin bi kızıydım ben oysa ki! Nişan bohçası alışverişine çıkamadı benimle. Teyzeme emanet etti beni "sahip çık" diye. Oysa dillere destandı hazırladığı çeyizim. İlmek ilmek işlemişti herşeyi. Karınca gibi taşımıştı hepsini yıllarca.  Kızım birgün evlenirse annesi bişi yapmamış demesinler derdi hep.. O gün beğenmeyip istemem dediğim danteller şimdi en kıymetlilerim olacakmış bilemedim ki.

Sonra bi bebeğim oldu benim. İlk torunuydu. Evin tek kızıydım ya hani. Ailenin ilk torunu oldu bizim eleman. Nasıl saadet! Gelemedi yanıma. Tek geçirdim hamileliğin son günlerini "gelemiyorum kızım" diye ağlardı. Gelip bişey yapamayacaktı. Ya yük olursaydı? Kızım hastanede yanında olamayabilirim, kalamayabilirim "özür dilerim" dedi bana. Nasıl imrenirdim annesi yanında olanlara. Çocuklukta gençlikte... Evlilikte hamilelikte. Hep yalnızdım ben.

Sonra bi umut doğdu bize. Dediler ki ameliyat olacak annen. Yıllarca gazete köşelerini kesip götürdü doktorlara. O olmuş beni de yapın dedi. Gençsin dediler. Olmaz dediler ilaç verdiler. Sonra ilaçlarda fayda etmemeye başladı. Vakit geldi dediler.

Pazartesi hastaneye yattı annem. Dün sabah ameliyata ben hazırladım onu. Gece yanında bekledim. İlaç vermediler ameliyat olacak diye. Titredi, kilitlendi, isyan etmedi bu sefer sabırla gün doğmasını bekledi. Doğan güneş bu defa hayatımızın üstüne doğacaktı. Saat başı titreyerek uyandı annem salı gecesi. Dayan anne az kaldı. 3 saat anne, 2,5 saat anne.

Hasta bakıcı odaya kaç kere girdi bilmiyorum. Umutla baktım gözlerine. Diğer hastalarla ilgilendi hep bizi pas geçti. Yoksa bugün yapmicaklar mı? Nasıl korktum ben. Tam kapıdan çıkarken durdu baktı annemle bana "size de kıyafetleriniz getireyim giyinin" dedi. Nasıl sevindim ben! O lacivert sevimsiz önlük gözüme bi prada bi channel gibi geldi resmen... Bi çırpıda giydi annem. Hazırdık biz artık. Dayandık ya saat gelmişti ki!

7:30 gibi aldılar annemi odadan. Önce o soğuk sevimsiz metal kafesi taktılar kafasına. Çivilediler bi nevi. Çok canı yanmış ama belli etmiyodu. Dayanmaya devamdı!

Sonra MR çekmeye götürdük annemi. Fotoğraflarını çektim ben. Çekme kızım dedi utangaç utangaç, bu halimle neyimi çekiyosun ki! Olur mu dedim bakıp ne günlerdi diycez birlikte.

Sonra annemi aldılar ameliyata. kafasında demir kafes. Transformers gibi oldun dedim. Anlamadı. Robocop dedim güldü üzgün bezgin. Canı yanıyordu çivilerden. Sonra görmedim annemi bi daha... 8 saat sürdü neredeyse operasyon, içeri girmesi MR derken.

Beklerken seslendiler içeriden. Hasta yakını diye... Kızıyım dedim koştum hemen doktorun yanına...
Annen iyi dedi. Herşey bitti artık. Ameliyat iyi geçti. Annen iyi olacak!

Buradan operasyonu yapan Aşkın Şeker'e bir kez daha minnet ve şükranlarımı iletiyorum. 

Bu defa fotoğraf yok. Yazı var. Daha güzel fotoğraflar koyacağım yazılar yazmak dileği ile...





8 yorum:

  1. sonunun güzel bitmesi ne kadar güzel..daha güzel paragraflar açılacak bu hikayede bundan sonra inşallah..geçmiş olsun

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. çok teşekkür ederim. Daha güzel hikayelerle yazıcam inşallah ...

      Sil
  2. Güzel yavrum, hep tebessümlerle, bazen yüksek sesle gülerek okurdum yazılarını. Bu kez ağlattın beni.
    Ne çok duygu yaşattın bana.
    Gözün aydın canım. Çok sevindim annen için, senin için, tüm ailen için. Bundan sonrası hep çok güzel olsun, inşallah. Hepinize geçmiş olsun.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. kalbi güzel asu teyzecim çok teşekkür ederim. Ben de istemezdim ağlatmayı, aslında güzel bişiydi bu olay bizim için ama dönüp envanterini yapınca biraz dramatik oldu malesef. sonrası güzel olur inşallah :)

      Sil
  3. Allah başta tüm annelere, sonra şifa bekleyen herkese şifa versin inşAllah canım.. Geçmiş olsun, son olsun.. amin..

    YanıtlaSil
  4. hep esprili yazılarını okuyup kahkahalar atıyorum ya ofiste, bu sefer olmadı :) sonu güzel oldu ya çok sevindim, çok mutlu oldum gözlerim dolu dolu. Allah sağlık versin annelerimize, bize.. Geçmiş olmuş :)

    YanıtlaSil
  5. Bambaşka bir konu için araştırma yaparken sayfanızda buldum kendimi ve bir çırpıda okudum yazınızı. Annem 6 yıldır yürüyemediği için yaşadıklarınızı acıyla okudum. Allah şifalar versin, dilerim anneniz artık iyidir.

    YanıtlaSil
  6. Konu anne olunca duygular bukadar samimi, bukadar içten oluyormuş demekki. Gözyaşlarım göz pınarımda okudum. İnşallah Allah size birdaha yaşatmasın o duyguyu o korkuyu.. Geçmiş olsun :)

    YanıtlaSil

"kafan çok güzelmiş güle güle kullan"