Çalışan insanın pazartesiden itibaren 4 gözle beklediği cuma gününün hemencik gelmesidir. Pazartesinin güzel taraflarından birisi de zaten en çok hayal kurulan plan yapılan gün olmasıdır. Durum bende böyle en azından. Hele o hafta nöbet yoksa ve koskoca 2 gün beni bekliyorsa Himalayalara bile çıkarım oradan kayarak penguenlere yem verip eve dönebilirim o derece hayalperestliğim tutabilir.
Fakat kazın ayağı malesef öyle değil. Hiçbir zaman kafama koyup yapayım ben bunu dediğim herhangi bir aktiviteyi bilimum üşengeçliğimdem veya o anki şartlardan gerçekleştirememişimdir. Tatilden çok tatil planı yapanlardanımdır zaten, türlü plan programdan sonra izin günüm gelir kapıma dayanır.
Sabah olur uyanırım, yatak tatlı gelir kımıl kımıl olurum içinde. Sonra kalkar ne çıkıcam dışarı evimde dinlenir kahvaltımı yaparım derim. Hele günlerden pazar ise Pazartesi sendromu Sendromu yazımda da söylediğim gibi şıppadanak akşam olur. Akşam olmasa bile yataktan çıkamama, kahvaltı derken öğlen oluvermiştir. Mevsimlerden Yaz ise "amannn hava sıcak ne çıkıcam dışarı" gibi kendimi kandırmaca cümlesi ile en fazla balkonda takılırım. Mevsim kış ise herhangi bir bahaneye gerek yok ki.
Benim en işe yarar yaptığım şey günü kendime ayırıp biriken ütülerimi yapmak, arkadaşımı çağırmak ya da daha sosyal takılıp kalkıp misafirliğe gitmektir. Oysa artık misafirden bile sayılmıyormuşum öyle dediler geçen gün. Bunları düşünürken bile zaten bir yarım saat tv karşısında geçiyor planlama için. İzin gününde bu durumda bile çok şey yapılır "hiç" gibi görünür.
Home sweet home.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
"kafan çok güzelmiş güle güle kullan"