bakışımın açısı

Ben soğuk sevmem,
Eylül kızıyım mesela ben
Eylül sonbahar derler
ama ben yaz çocuğuyum severim yaz mevsimini taparım ölürüm biterim ben ona o güneşn beni yakmasına
kum tanelerinin bana yapışmasına
ağaç dallarının hışırtısına
güneş ışığının yapraklarının yeşilini bambaşka bir hale sokmasına
arkamdan boydan boya cam var benim
bakıyorum
gri bi şehir
sis yarı beline kadar çökmüş neredeyse binaların
yağmur pus
of içim karardı ben önüme döneyim en iyisi

neyse işte ben soğuk sevmezdim ve çok çok ama çok üşürdüm...
sonra ne oldu bilmiyorum ben bu sene üşümez oldum
sonra düşündüm (evet bunu yapabiliyorum bazen)

neden üşümediğimi çözdüm

soğuk bir havada yürürken anladım bunu
çünkü o sırada hava buz gibiydi ve ben omuzlarımı bile büzüştürmeden yürüyordum
neden üşümediğimi düşündüm

ekürim aslıya durumu açıkladım;

Aslı ve fuli

ben: niye üşümediğimi çözdüm
olay beyinde alakalı
beynim çok boşmuş geçen kışlarda  ondan üşürdüm şimdi mesela beynim acaip dolu geliyo ve soğuğu hissetmiyorum
ne zaman üşür gibi olsam kafamdaki düşünceler birden yığınla birikiyolar kafama
ve ben üşümüyorum
buz gibi havada yürüyorum mesela hava buz, eskiden olsa donar brrr ederdim ama şimdi yürüyorum
iki kat bile olmuyorum...

Aslı: DEĞİŞİK BİR BAKIŞ AÇISI
EE BEN NEDEN BU SENE ÜŞÜYORUM

ben: ama bu benim bakışımın açısı
sen neden üşüyosun onuda açıkliyim
bu sene hasta olmamak için kazaklar aldın boğazlı bile giyiniyosun
böle olunca kalın giyindiğin için beyin "üşüyom mu bne la" sinyali veriyo vücuda
ve üşüyosun
eskisi gibi giyinsen üşümezsin
ama hasta olursun