Ben ve toplu taşın"ma"larım

Son yazımda bavulum ben ve toplu taşıma maceralarımı yazmış idim... Şimdi biraz fazla boşum şu yazımı bide ben okuyayım dedim. Aslında yapmam gereken bi iş var ama yapası var mı şu kızın diye soran yok... Ilıman iklim insanı beni bu kasvetli havalarda germeyin...

Yazıyı okudum durdum düşündüm benim her toplu taşıma araçlarına binişim ayrı olaydı. Öğrenciliğimde de bu böyle oldu. Son yaşadıklarım birazda benim "akılsız başının derdini kolların bacakların çeksin fuli" modunda olsa da diğer iett maceralarım genellikle benim üç kağıtçılığıma dayanır...


Bundan bi kaç sene evvel ben öğrenci iken hergün evimden sabahın köründe çıkıp taa kadıköyüne giderken benim bindiğim durak genellikle otobüsün tam dolu geldiği balık istifi konumuna geçtiği duraktı. Cümle develer tellal iken gibi oldu idare edin ama çok masalsı bi hayatım vardır demeyin gitsin heheyttt...


Rahatına pek düşkün olan ben bu durumdan pek hoşnut değildim. Mütemadiyen birileriyle bakışarak psikolojik savaşa girebildiğim hatta "bu yolun sonu karakolda biter arkideş" dediğimde çoktur. Sırtımda kocaman sırt çantası ile bindiğimde otobüs ahaliside benden pek hoşnut sayılmazdı. İtmediğim kakmadığım amca dayı teyze kalmamıştı. Sırt çantasından vazgeçtiğimde ise kolumda her biri 500 sayfalık tabiri caizdir hayvan gibi kitapları taşımakla mükelleftim ve gelin görün ki her sabah en az 1 saatim bu hamallıkla geçiyordu.


Günlerden birgün ben evde otururken bir adet sargı bezi gördüm. Bandaj var ya hah ondan. Annemin dizi ağrıyormuş ondan ortaya çıkmış kendisi. Bende ampul yandı tabi hemen. "şşt anne bunu bana versene koluma sarayım ben".
-kızım delirdin mi bu diz için dese bile annem ben pek tınlamadım...


Sabah evden çıkarken bandajı koluma sardım, çantamdan kitapları çıkartıp düştüm yollara. Aklımdaki düşünce aynen şu: Kolumu bandajlı elimi kitaplı gören iett cemaatinden bir iyiliksever kalkıp bana yer verecek ve ben o yolu tepiş tepiş gitmeyeceğim...


İşe yaramadı değil... Bandajlı günlerde genelde birileri mutlaka yer verdi. Burdan kendilerine selam ederim... Sınıfa girerken birgün bandajı unuttum kolumda. Bunu gören hocam biraz merak biraz üzüntü ile "aa fulicim çok geçmiş olsun noldu?" dedi...
Bandajı unuttuğumun farkına varmış olan ben " yok bişi hocam ya iett de yer versinler diye sarıyodum unutmuşum ehi ehi" diye sırıttım... Adam bi şokladı tabi. Benim gibi hanım hanımcık çıtı pıtı kibar bi hanfendiden böyle bi çakallık beklemiyordu...