Bir Nesil Böyle Yitip Gitti

Cep telefonu denen alet ben ve ait olduğum kuşağın gençliğinin ergenlik döneminin tam orta yerine balta vurmuş bir alettir.

Deli bir zincirleme isim tamlaması yapmış olsam da durum böyle. Ortaokul son sınıftayken takozdan bozma cep telefonları girdi hayatımıza. Kulağa koyunca boyu ense kökünden çene bitimine kadar yetişenlerdendi. Zamanla ufaldılar şimdi yine büyümeye başladılar. Neyse...

Tamda yeni yeni ilk geçnliğe adım atmışken ilaç gibi gelmişti bu alet herkese. İletişimde devirdi. Telefon listesine hergün yeni bir arkadaş kayıt edilirdi. Eh tamda ergenlik dönemi anne babanın tüm dikkatlerinin ergen bireyin üstünde olduğu dönem idi.

Benim acı gerçeğim ise babamın hep bir kız çocuğu olsun arzusundan dolayı o ilgi ve tikkat hiç azalmadı ve ben hergün ergenlik dönemi içinde yitip gidiyorum.

Yine ben ergen iken babamın cep telefonu kurcuklama huyu ortaya çıktı. Yapabildiği tek kurcuklama da o aralar rehbere girip isimlere bakıp "o kim" "bu kim" demek idi. Benimde pek sakladığım birşey olmadığından, e arkadaş çevremizinde sınıf arkadaşlarımızla sınırlı olmasından "arka sıra arkadaşım" "yan sıra arkadaşım" "ön sıradaki vatandaş" şeklinde geçiştirdim soruları. Ta ki listede babamın ismine gelene kadar.

Babamı telefonuma uzun düşüncelerden sonra "babamArıyo" diye bitişik ve türkçeyi katlederek yazdım. Liste kurcalaması esnasında kendi ismine gelen babam ilk kelimeyi çözmüş ve o kişinin kendisi olduğunu anlamıştı. Gerisini diyalog olarak aktarayım;

Babam: utanmıyo musun bana maryo demeye?
Ben: ne maryosu ?
Babam: burda öyle yazıyo? babam maryo diyo?
Ben: ne maryosu? (takılıp kalmak)
Babam: telefona beni maryo diye yazmışsın.
Ben: maryo değil o babam arıyor.
Babam: .........

Ses yok liste kurcalamaya devam...

Not: Bilenler bilir o zamanlar süper mario diye bir oyun vardı. ne oynardık kardeşimle.