Günlerden pazartesi olunca insan yazmadan edemiyor haftanın ilk iş günü psikolojisini. Çok sevdiğim ofis bilgisayarımın başında ayılmaya çalışırken toparlamaya çalışıyorum kelimeleri. Bu arada rüyamda gördüm teee Amerikalardan okuyanlarım varmış. ( aç tavuk misali oldu bu)
Geleyim bahsi geçen konuya. Pazartesi sendromu sendromu dediğim şey aslında kısaca "Pazar Sendromu". Benim kendi üzerimde gözlemlediğim bir psikolojik olay. Muhtemelen pek çok kişi yaşıyordur bunu. Pazar günlerini pek sevmem. Anlaşamayız kendisi ile hemen bitiverir. Ne zaman uyandım ne yedim ne içtim bilmem. Ertesi günün pazartesi olduğunu, sabahın köründe kalkıp (05:45) işe gitmem gerektiğini de düşündükçe bir sendrom oluşur bende haliyle.
Pazartesi günlerim gayet normaldir oysa benim. Evde oturmayı sevmeyen biri olduğumdan (gezmek tozmaktan ziyade boş oturmak) işe gelmek, arkadaşlarımla olmak, işleri toparlamak vs derken pazartesi bende of pof günü olmaz. Pazar ise yeni bir haftanın başlangıcı olduğundan nazarımda (perşembenin gelişi misali) pazartesiden daha antipatiktir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
"kafan çok güzelmiş güle güle kullan"