Bu hafta bir keşfim oldu. Meğer ağaç yaprakalrı dane dane, insanların suretlrei kalemle çizilmiş gibi netmiş. Ve bizim televizyon aslında bozuk değilmiş.
Bozuk olan benim gözlerimmiş ve ben bunu 10 senedir haala kendime itiraf edememişim.
Etmişim üstelik doktor mütemadiyen yenilenen çerçeveler verse bile takamamışım. Çünkü makyaj bile yapamayan birisi için gözünde gözlük tutmak olabildiğince zor.
Aynen okuduğunuz gibi sevgili okur sakarlıkta sınır tanımayan bünyem körlükte de sınırlarımı zorlamaya başlamışımda haberim yokmuş. Haala sağlıklı gülen şahin gözlü fuliyim sanırdımda değilmişim...
E 10 sene önce konulan teşhis için şimdi bu yazı niçin diyenler için;
Efenim ben gözlük takabilen birisi değilim. Yüzümde kafamda kulağımda boynumda herhangi bir takı olunca daralıyorum. Özgür vili volume 1
Neyse arada sırada taktığım bir emektar gözlüğüm var. Teşhisim; miyop astigmat.
Miyop değil de işi bozan meğer astigmatmış. Tüm bulanıklığın fluluğun sebebi oymuş ama ben kendisini pek sallamamışım kaba tabiriyle.
Senelerdir gözlük takmadığından etrafı flu görerek yaşadığımdan normal olanın bozuk olduğunu sanırdım. Ta ki geçen hafta gözlüğümü takıp etrafa iyice bakana kadar...
Koridorun sonundaki arkadaşım eskiden ten rengi bir siluetken şimdi kaşını gözünü görebiliyorum. Ağaçların dalları bile kargacık burgacıkken şimdi çizgi çizgi net net.
Ben bu Post denen yazıyı 3 gündür yazıp taslaklıyorum ve ben bu ayzıyı yazmayı düşündüğümden yazmayı hayata geçirdiğimden ve en sonunda yayınladığımda bile hatırladım "ben gözlüğümü yine evde unuttum"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
"kafan çok güzelmiş güle güle kullan"